به محض ان که دانشمندان موفق شدند با غلبه بر نیروی گرانش زمین راکت ها را به فضا پرتاب کنند هدف بعدی ان ها رسیدن به کره ی ماه شد که دنیایی جدید و وسوسه انگیز با ناشناخته های بسیار بود این بار نیز روس ها دست به کار شدند در سال ۱۹۵۹ اولین فضا پیمای ان ها در سطح ماه فرود امد و از نیمه ی تاریک یا پنهان ان(سمت دیگر ماه که هیچ وقت رو به کره ی زمین قرار ندارد) عکس برداری کرد.
در ۲۵ می ۱۹۶۱,کندی,رئیس جمهور امریکا متعهد شد که تا سال ۱۹۷۰ اولین فضانورد امریکایی قدم به کره ی ماه بگذارد به این ترتیب پروژه ی <<آپولو>>اغاز و در ۲۱ جولای ۱۹۶۹ <<نیل آرمسترانگ>> فرمانده ی فضاپیمای<<اپولو۱۱>> به عنوان اولین مسافر پا بر این قمر کره ی زمین گذاشت.
پس از پروژه ی اپولو امریکایی ها به ساخت گزینه ی ارزان تری از فضا پیماها برای سفرهای مداوری روی اوردند.ان ها به فضاپیمایی نیاز داشتند که بتواند بار ها درون مدار قرار بگیرد و دوباره به زمین بازگردد راه حل منطقی برای این هدف طراحی و ساخت یک شاتل فضایی بود که البته کار اسانی به نظر نمی امد..
زندگی در شاتل که امکاناتی نظیر دست شویی و تخت خواب های تاشو دارد بسیار راحت تر از محفظه ی تنگ فضاپیمای اپولوست غذا و اب مورد نیاز فضانوردان از زمین تامین می شود و انان کار زیادی برای انجام دارند به عنوان نمونه از پشت پنجره ها مظره ی زیبای کره ی زمین را نظاره می کنند گروه پرواز (متشکل از هشت نفر یا بیش تر) پس از بلند شدن از زمین لباس های راحت می پوشند رد قسمت مسکونی تعدادی ازمایشگاه وجود دارد در به تعمیر دارند به این بخش باز می گردانند فضانوردان برای کار در خارج از شاتل لباس فضایی می پوشند و از دریچه هوابند بیرون می روند.
دشوار ترین کارها در فضا فعالیت های بیرون از فضاپیماست لباس فضایی از فضا نورد در برابر خلا پرتو های خطرناک و نیز حرارت شدید محافظت می کند با وجود بی وزنی در فضا اشیای بزرگ در ان جا دارای جرم هستند و با حرکت خود خرابی و خسارت فراوانی به بار می اورند حتی گرداندن یک پیچ گوشتی معمولی نیز که امری ساده برای یک فضانورد در موقعیت مناسب قرار می گیرد و با چرخش بدن پیچ را می چرخاند
