به نام خدا
پدیده عکاسی در ایران،در دوره قاجار آغاز گردید.و نقطه اوج آن را می توان سلطنت ناصر الدین شاه در نظر گرفت.
اولین عکس ها در ایران توسط ژول ریشار در زمان سلطنت محمد شاه قاجار گرفته شد و ناصر الدین میرزا که در آن زمان ولیعهد پدرش بود،به این حرفه علاقه پیده کرد.او که خود اهل ذوق و ادب بود، زمانی که بر تخت سلطنت تکیه زد،در رواج این پدیده در دربار تلاش فراوان کرد.او این کار را با تاسیس عکاسخانه گلستان و همچنین با تشویق و حمایت عکاسان انجام داد.که نتیجه آن،ثبت تصاویر یا به بیانی دیگر اسناد هنری و تاریخی گرانبهایی از ایران آن زمان است.
در زمان ناصر الدین شاه،عکاسان زیادی در دربار تربیت و حمایت شدند و رشته عکاسی نیز در مدرسه دارالفنون به عنوان یکی از دروس تدریس می شد.
خود شاه نیز عکسی را از کارلیان آموخت.اسناد و مدارک به جا مانده بر این موضوع دلالت دارد که وی با چاپ و ظهور فیلم آشنا بوده است.وجود عبارت:خودمان انداختیم با دستخط وی در حاشیه برخی عکس های به جا مانده نیز،خبر از علاقه او به امر عکاسی دارد.
شاه قاجار ابتدا به عکاسی با دیدی تفننی و صرفا برای تفریح نگاه می کرد.اما به تدریج بر این امر واقف شد که می توان از عکس های عکاسان به عنوان وسیله ای برای کسب اطلاع و آگاهی و با خبر بودن از اوضاع و احوال کشور استفاده کرد.به همین جهت عکس گرفتن از نقاط و مناطق گوناگون ایران و نوشتن چند خط درباره آن در زیر عکس شایع شد.امروزه همان عکس ها از مهمترین منابع تاریخی و از قدیمیترین عکس های ایرانی به شمار می رود.
مادام لیلیان بانویی روسی بود که در دوران پهلوی(سلطنت رضاشاه)در خیابان لاله زار تهران عکاسخانه داشت.عبدالحسین تیمور تاش،وزیر رضا شاه،او را به سمت عکاسی اندرونی هدایت و مشتاق کرد و بدین ترتیب از آن به بعد مورد حمایت دربار قرار گرفت.او به تدریج در تهران به شهرت و آوازه قابل توجهی دست پیدا کرد و در میانه های دوران حکومت رضا شاه به اتهام جاسوسی،دستگیر و محاکمه گردید.
