نژاد سفید پوست به سه دسته تقسیم شده است که عبارتند از هند و اروپایی، سامی و حامی. آریایی ها یکی از هشت شعبه نژاد هند و اروپایی است. ایرانی هم به معنی کلیه مردمانی است که از شاخه ایرانی آریایی ها منشعب شده اند.
آریایی ها و بقیه شعبه های نژاد هند و اروپایی زمانی در یک جا زندگی می کرده اند. این جای مشترک به طور کلی در منطقه ای بین دریای سیاه و دریای کاسپین (خزر) تقریباً در محل گرجستان کنونی بوده است. این مردمان از سه هزار سال قبل از میلاد شروع به مهاجرت کردند. احتمالاً شعبه آریایی اولین شعبه هند و اروپایی است که از نقطه اصلی مهاجرت کرده.
سه شعبه نژاد آریایی عبارتند از: شعبه هندی، شعبه ایرانی و شعبه سکایی. این سه شعبه بعد از مهاجرت از نقطه اصلی مدت ها در آسیای میانه باهم زندگی کردند. بعد از هم جدا شدند. شعبه ایرانی به طرف جنوب و جنوب غربی رفت و در فلات ایران پخش شد. این مردم خود را آیریا نامیدند که به معنی نجیب و باوفا است. اسم ایران هم ابتدا "آیران" بوده و بعد از تغییراتی در نهایت ایران نامیده شده. طبیعی است که دلیل این مهاجرت ها زیاد شدن سکنه و تنگی جا بوده است.
آریایی های ایران در دو هزار قبل از میلاد به ایران رسیدند. وقتی آنها وارد ایران کنونی شدند، ظاهراً با مردمی بومی مواجه شده اند که عیلامی ها مهم ترین آنها بوده اند. بومی های ایران زشت و از نظر نژاد و عادات و اخلاق و مذهب از آنها پست تر بوده اند. آریایی ها به مردم بومی "دیو" یا "تور" می گفتند. در ابتدا آریایی ها دایم با مردم بومی می جنگیدند و آنها را می کشتند. وقتی خطر بومی ها دفع شد، آنها را واداشتند کارهای پرزحمتی مثل کشاورزی و تربیت احشام را انجام دهند و مثل غلام و کنیز به خانواده ها خدمت کنند. سپس خودشان هم با بومی ها مخلوط شدند.
آریایی ها به هرجایی که وارد می شدند پس از جنگ با بومی ها قلعه ای می ساختند تا خانواده ها و احشامشان در آنها زندگی کنند. آتشی را هم روشن می کردند که هم از آن استفاده عادی کنند و هم از آن به عنوان علامت در هنگامی که دشمن می خواسته حمله کند استفاده کنند. از همین قلعه ها شهرها و دهات به وجود آمدند.
آریایی های ایران وقتی به ایران آمدند، از نظر تمدن پست تر از همسایه های خود یعنی بابل و آشور بودند و چیزهای زیادی از آنها یاد گرفتند. ولی از نظر اخلاقی بر آنها برتری داشتند. چون اعتقادات مذهبی آنها سعی و کوشش و کار کردن را تشویق می کرد و دروغ را یکی از بزرگ ترین ارواح بد به شمار می آورد.
مذهب آریایی ها
آریایی های ایران در ابتدا عناصر خوب مثل روشنایی و باران را وجودهای خوب می دانستند و شب و زمستان و خشکسالی و قحطی و بیماری ها و مرگ و بلایا را وجودهای بد می دانستند. وجودهای خوب را می پرستیدند و آنها را حمد و ثنا می کردند و نیاز می دادند و ارواح بد را دشمن می دانستند و در مقابل آنها ورد می خواندند. همین کارها بعدها باعث افزایش سحر و جادو شد. در نهایت هم آریایی های ایران به پرستش خدای یگانه رسیدند و ظهور زرتشت هم این عقیده را محکم کرد.
خانواده های آریایی چگونه بودند؟
پدر یا بزرگ تر خانواده قدرت داشت و زن اگرچه اختیاراتی نسبت به شوهرش نداشت، ولی بانوی خانه به حساب می آمد. به نظر می رسد که مقام زن ها نزد آریایی های ایرانی بهتر از مقام آنها در نزد مردمان دیگر بوده. فرزندان هم به طور کامل از پدر پیروی می کردند. اجاق خانواده در جای معینی قرار داشته و مورد احترام بوده. رییس خانواده مراقب اجاق خانواده بود تا خاموش نشود.
به طور کلی تاریخ آریایی ها در ایران از قرن هفتم یا اواخر قرن هشتم پیش از میلاد شروع شده است و معلوم نیست که آنها پیش از این تاریخ یعنی از زمانی که از بقیه هند و اروپایی ها جدا شدند، چه کار می کرده اند. طبق داستان های کهن، جمشید، فریدون، منوچهر و زابی ها از جمله کسانی بودند که در این مدت دولت تشکیل داده اند.
