کارتینگ یکی از رشته های مهیج اتومبیل رانی
کارتینگ ؛ سرعت و هیجان ، بدون خطر
حتما تا حالا لذت سرعت را تجربه کرده اید؛ این که پایتان را روی گاز بگذارید و با سرعت در مسیری پرپیچ و خم برانید، لحظات هیجان انگیزی را رقم می زند. کارتینگ یکی از آن ورزش ها و تفریح های مهیجی است که می توانید در ایام تعطیل برای یک بار هم که شده آن را امتحان کنید.
کارتینگ یکی از رشته های مهیج اتومبیل رانی است و رانندگان بزرگی مثل شوماخر از کارتینگ، اتومبیلرانی را شروع کرده اند.
اصولا کارتینگ رشته «مادر» اتومبیلرانی است و شما با ماشین هایی لذت رانندگی را تجربه می کنید که ۱۲۵ سی سی است. اگر بخواهید به صورت حرفه ای کارتینگ سواری کنید، می توانید سرعتی حدود ۱۸۰ کیلومتر در ساعت را تجربه کنید، اما برای افرادی که رنتال سواری می کنند، سرعت ماشین های کارتینگ ۷۰ کیلومتر در ساعت است.
رنتال در اصطلاح به ماشین های کارتینگ اجاره ای می گویند. برای عموم مردمی که می خواهند رانندگی را با سرعت بالا تجربه کنند، رنتال سواری بهترین فرصت است.
اولین کارت در آگوست سال ۱۹۵۶ (مرداد ۱۳۳۵) در کالیفرنیای آمریکا به وسیله آرت انگلز ساخته شده است. این کارت یک ماشین کوچک و شاسی آن از لوله ساخته شده بود و یک موتور ماشین چمن زنی به آن متصل بود.
یک سال بعد، زمانی که تولید این ماشین کوچک به ۵۰۰ عدد در ماه رسید، اولین مسابقه رسمی کارتینگ هم در آمریکا برگزار شد. پس از آن با منتشر شدن نسخه هایی از مجلات آمریکایی در سراسر دنیا، شور و اشتیاق زیادی بین علاقه مندان سایر کشورها ایجاد شد.
سرانجام در سال ۱۹۵۹ اولین مسابقه کارتینگ در شهر ناسائوی کشور باهاما در آمریکای مرکزی برگزار شد و جیک یامان از آمریکا اولین قهرمان جهان در کارتینگ لقب گرفت؛ البته شروع رسمی رقابت های کارتینگ قهرمانی جهان از سال ۱۹۶۴ بود که سالا گایدوی ایتالیایی در شهر رم عنوان قهرمانی را به دست آورد.
● کارتینگ در ایران
۴۵ سال پس از این رویداد جهانی، ماشین های کار یا همان کارتینگ برای اولین بار توسط دو ایرانی وارد کشورمان شد. یکی از آنها فریبرز زینعلی بود، کسی که هم اکنون مسئول برگزاری رقابت های کارتینگ در کشورمان است. زینعلی از آن روزهای نخست این گونه می گوید: «چیزی شبیه به ماشین های کارتینگ را تا قبل از آن مردم در شهربازی ها دیده بودند و سخت ترین کار برای ما این بود که بخواهیم به همه بگوییم این وسیله علاوه بر جنبه تفریحی، می تواند جنبه ورزشی هم داشته باشد.
ما بالاخره از سال ۱۳۸۰ با ده ماشین کار و ده داوطلب کارمان را آغاز کردیم. ابتدا آموزش ها به صورت تجربی بود، اما بعد از مدتی با راه اندازی کلاس های کارتینگ، آموزش این رشته ورزشی هم آکادمیک شد. چهار سال طول کشید تا وسایل و امکاناتمان را به سطح اول دنیا نزدیک کردیم. از سال ۱۳۸۴ نیز با کمک فدراسیون اتومبیلرانی، اقدام به راه اندازی مسابقات قهرمانی کشور کردیم.
رقابت های کارتینگ قهرمانی کشور همه ساله در ده مرحله برگزار می شود و نفراتی که بیشترین امتیازها را کسب می کنند، به رقابت های جهانی اعزام می شوند.
زینعلی در ادامه به سابقه حضور ایران در رقابت های جهانی اشاره می کند: «ایران اولین بار در مسابقات جهانی سال ۲۰۰۶ ژاپن شرکت کرد؛ پس از آن دو بار دیگر هم در رقابت های جهانی شرکت کردیم، اما بزرگ ترین افتخار را در سال ۲۰۱۰ و در ایتالیا به دست آوردیم؛ جایی که سعید علوی در کلاس راک برای نخستین بار راهی فینال رقابت های جهانی شد و مکان سی و یکم را از آن خود کرد.»
سن شروع کارتینگ در همه جای دنیا از شش یا هفت سالگی است و ماشین های کارتینگ هم در سایزهای مختلف برای رده های سنی شش سال به بالا وجود دارد؛ البته در ایران کلاس های آموزشی کارتینگ غالبا برای رده های سنی نوجوانان و جوانان برگزار می شود.
سن و وزن دو اصل تعیین کننده در کارتینگ است. هرچه جوان تر باشید از جسارت و تمرکز بالاتری برخوردار خواهید بود. وزن ایده آل یک راننده کارتینگ بین ۸۰ تا ۸۵ کیلوگرم است، با این توضیح که سنگین تر بودن شما از شتاب ماشین خواهد کاست و سبک تر بودن شما مانعی است برای حضورتان در رقابت ها!
حداقل وزن خودرو و راننده ای که لباس و کلاه مخصوص کارتینگ را به تن می کند، باید ۱۶۵ کیلوگرم باشد. در این میان خودرو چیزی حدود ۸۳ کیلوگرم وزن دارد. در نتیجه راننده باید ۸۰ کیلوگرم وزن داشته باشد که با لباس ها به حداقل وزن مجاز برسد.
حداقل پولی هم که باید برای سپری کردن کلاس های آموزشی کارتینگ هزینه کنید ۷۵۰ هزار تومان است. به عنوان مثال در تهران این کلاس ها در سه دوره آماتور، نیمه حرفه ای و حرفه ای برگزار می شود و هزینه ثبت نام در آنها به ترتیب ۱۵۰، ۲۰۰ و ۴۰۰ هزار تومان است. هر دوره شامل پنج جلسه است (هفته ای یک جلسه) که جلسه نخست به بحث های تئوری و فنی اختصاص دارد و پس از آشنایی با ماشین، چهار جلسه عملی هم برای علاقه مندان در نظر گرفته می شود.
البته اگر حرفه ای شدید و خواستید روزی با خودروی خودتان وارد پیست کارتینگ شوید، این را هم باید بدانید که برای خرید خودرو های رنتال یا تمرینی باید ۱۲ میلیون تومان و برای خرید خودرو های مسابقه ای ۱۴ میلیون تومان پول کنار بگذارید.
تنها پیست بین المللی کارتینگ در ایران پیست پرند است؛ البته ما پیست های تفریحی بسیاری در ایران داریم که از آن جمله باید به پیست رامسر، نوشهر، انزلی، رشت، حیران اردبیل، اصفهان، اهواز، یزد، مشهد، زاهدان، مشهد و شیراز اشاره کرد.
● مشکل بزرگ؛ نبود اسپانسر
در کارتینگ هم مثل بسیاری از دیگر رشته های ورزشی، نبود اسپانسر، از کارخانجات خودرو ساز و روغن ساز گرفته تا دیگر بخش های خصوصی، مشکلات موجود را برای مسئولان آن دوچندان کرده است.
کارتینگ ورزشی پرهزینه است. به عنوان مثال با توجه به این که معمولا از فضای پارکینگ ها برای ساخت پیست های کارتینگ در ایران استفاده می شود، لاستیک های یک خودروی کار هر چند روز یک بار مستهلک می شود و صاحب آن را مجاب می کند که هر بار رقمی حدود ۱۵۰ هزار تومان برای خرید لاستیک جدید هزینه کند. این در حالی است که در پیست های بین المللی از آسفالت نرم یا فرودگاهی استفاده می شود. این را بگذارید در کنار دیگر هزینه های تعمیر و نگهداری از یک خودروی کار. در این شرایط نبود اسپانسر و حامی مالی می تواند مانعی بزرگ در راه پیشرفت سریع تر این رشته در ایران باشد.
