گاهی در مدرسه، در کوچه یا حتی فضای مجازی، دیده‌ایم که بعضی‌ها با خنده، ظاهر یا حرف‌های دیگران را مسخره می‌کنند. شاید برایشان فقط یک شوخی ساده باشد، اما برای کسی که مورد تمسخر قرار گرفته، ممکن است دردی عمیق ایجاد شود.

مسخره کردن یعنی خندیدن به ناراحتی دیگران، یعنی کوچک شمردن دلِ کسی که شاید در ظاهر بخندد اما در دلش اشک می‌ریزد.

انسان‌ها با هم فرق دارند؛ هرکدام از ما صدایی، قیافه‌ای، لهجه‌ای یا عادتی خاص داریم. همین تفاوت‌هاست که دنیا را زیبا می‌کند. اگر همه مثل هم بودیم، زندگی چقدر خسته‌کننده می‌شد! پس چرا باید به خاطر این تفاوت‌ها، کسی را تحقیر کنیم؟
گاهی مسخره کردن از حسادت یا ضعف درونی می‌آید. کسی که خودش را پایین‌تر احساس می‌کند، تلاش می‌کند با خنداندن دیگران به قیمت ناراحتی یک نفر، خودش را بالا بکشد. اما حقیقت این است که با تحقیر دیگران، هیچ‌کس بزرگ نمی‌شود.
یک جمله‌ی مسخره‌آمیز شاید فقط چند ثانیه طول بکشد، اما می‌تواند سال‌ها در ذهن یک نفر بماند. ممکن است باعث شود او از خودش خجالت بکشد، دیگر حرف نزند، یا حتی اعتمادبه‌نفسش را از دست بدهد. هیچ شوخی‌ای ارزش شکستن دل یک انسان را ندارد.
برعکسِ مسخره کردن، مهربانی و درک متقابل قرار دارد. وقتی به جای خندیدن به اشتباه دیگران، سعی می‌کنی کمکشان کنی، تو تبدیل به نوری می‌شوی که دل دیگران را گرم می‌کند. مهربانی همیشه در یاد می‌ماند، درست مثل زخمِ حرف‌های تمسخرآمیز.
یادمان باشد: اگر در جایی کسی را دیدیم که مورد تمسخر قرار گرفته، سکوت نکنیم. سکوت ما، یعنی تأیید رفتار اشتباه. گاهی فقط با گفتنِ یک جمله‌ی ساده مثل «بس کن، ناراحت می‌شه»، می‌توانیم از شکستن دلی جلوگیری کنیم.
مسخره کردن یعنی فراموش کردن انسانیت.

خندیدن به درد دیگران، نشانه‌ی قدرت نیست؛ نشانه‌ی ناآگاهی است.

بیایید یاد بگیریم به جای تمسخر، همدیگر را بفهمیم، حمایت کنیم و به جای خنده‌های تلخ، لبخندهای واقعی بسازیم.